rus. dierba, o 'kopaniu nowiny'; rus. piorun, jako święta,

rus. dierba, o 'kopaniu nowiny'; rus. piorun, jako św., stała się »tabu«, diorn. Słowianin przysięgał dawniej, t.zn. niewolno jej jest używać po­ spolicie, wzięto odmienną. Dębieć w psał­ darn na głowę dokładając darski, w miejsce darzki, darznąć, terzu (»laska«, w puławskim) 'kij', 'odważyć się', darznie, 'odważnie', por. dębczak, dębczyna (dąbek); dę­ oboczne obok dziarski (p.); niedarz-bianka i dębówka, 'galas' (narośl). nienie, 'małoduszność', w 15. w. dąbrowa (u pozostałych Słowian i dądatły, 'daktyle', w 16. wieku, brawa) nic z dębem nie ma wspól­ z niem. Datteln; to % łac. grec. dak-nego; była debrzą(\>.), z ą obok u, T 86 dąć — dejnek D jak nieraz (por czes dubra o tem w 18. wieku dawne tązyć; »pójść samem znaczeniu), dalej 'dołem za­ z kim w dązki*, 'zapasy'; p. duzy; rosłym', 'zaroślami', 'gajem', a dla pierwotne wartość 'silić się', od nieplanowanego równobrzmieniaz dę­ *dęgi, 'silny'; por. dzięgieł. bem przeszła na 'dębinę' prędko, dbać, dbały, niedbalstwo, tak od niemal u wszystkich Słowian, cho­ 15 w ; częste w biblji: »nie bę­ ciaż pierwotne wartość 'lasu','gaju', dziecie dbać snów « (»przestrzegać *, chyba tylko u nas zupełnie zapo­ Leopolita), »zboża nie dbałem*, mniano. Słynny Dubrownik np. (Ra- (»nie domagałem się«, Leopol.); ale guza, z swoim handlem i pisemnic- w staroczeskiem stale tbati, więc twem) nazwany niby od dąbrowy, pień łeb- (cieb-), por. wścibiaé się(?). ależ przenigdy tam żadnych dębów nie Słowo zachodnie, obce innym Sło­ jest, tylko zarośla szpilkowe, de- wianom. Dybać tu nie należy. brzy. Że później dąbrowie z dębem dca, w biblji, p. córa; postać pomieszano (np. »prowent z dą- dziwaczna, tzcza pisana, jakby z teś­ browia i buczą*, Potocki), niczego cia pomylona (?) nie dowodzi dla pierwotnych cza­ debra, debrz (dawny drugi przy­ sów. Dąbrótoka jest i nazwą kilku padek: dbrzy), 'wertep', 'dół'; rzeka roślin; tylko żona Mieszki tak się Dbra, dziś Brda, Dobrzycki przenigdy nie nazywała: nazywała się z Dbrzyca; lit. duburas, 'dół'; od Dóbrową; nonsens z Dąbrówką wy­ tegoż pnia, co i dno i dąbrowa łonił się później. i (z p w miejsce b) dupina, 'dół' dąć, dęły, dmę, nadęty (ruskie (cerkiew.), dupło, dziuplo (p.); cerk. nadmiennyj), wzdęcie, wydmikufłe; dûbrí i dîbrî (półgłoski się mie»wody mineralnej się dmące* ('wzbierające'), niają), rus. diebr , czesk. debrz, biblja. Prasłowo, u wszystkich Sło­ dbrzi (dziś debrzi).